8. scream, scream, scream

oo, wy erotomanki jedne :D a to ja podobno zboczuch jestem :P 

ten post jest dość krótki, ale następny będzie długi, obiecuję ;)

*

- Nie wpierdalaj się w moją robotę, okej? - Rev się drze. Znowu.. już któryś raz dziś. Zawsze tak jest jak pisze linie. Najpierw drze się na każdego, kto próbuje coś zmieniać, a potem, kiedy okazuje się, że zmiany są dobre, to lata i dziękuje. Świr. 

Usłyszałam trzaśnięcie drzwiami i wychyliłam się. Rev wszedł do swojego studyjka zły jak stado os. 

- Boże, i tak za każdym razem. - Shads przejechał dłonią po twarzy. 

- Spoko, przecież zaraz przyjdzie i będzie dziękował. - Syn wzruszył ramionami.

- No tak, ale głupio się tak ciągle żreć. W ogóle nie wiem jak mu to przetłumaczyć..

- Się ciesz, że cokolwiek rozumie. - burknął Zacky spod poduchy. 

- Dobra, chłopaki, bo ja widzę, że wy dzisiaj nic kompletnie nie robicie. Mieliście skończyć tą piosenkę przedwczoraj, a wciąż nie macie napisanej perkusji. A o wokalu to nie wspomnę Sanders. - wycelowałam w Shadsa palcem.

- Wiem, ale.. jakoś mi się nie chce.. - Shadows osunął się z fotela i wylądował na podłodze. 

- Dobra, lenie.. zbierajcie się i marsz do domów pakować się. Jutro jedziecie na ryby, na ocean. I ani mi się waż protestować. Może wam się nastawi w tych zakutych łbach. - wzięłam się pod boki. 

- O, no i wreszcie ktoś, kto mówi z sensem. Dzięki, szefowo. - Johnny wyszczerzył się i po chwili wszyscy rozjechali się do domów. 

- Zajmiesz się nim? - spytał na odchodnym Synyster. - Zrobiłbym to, ale on nas nie chce widzieć.

- Spoko, jedź. Odwdzięczysz mi się, już ja coś wymyślę. - uśmiechnęłam się wrednie. Pokiwał głową i pojechał. 

Westchnęłam i spojrzałam na drzwi pomieszczenia, gdzie siedział Rev. Mam nadzieję, że mnie nie wyklnie. Podeszłam cicho i zapukałam.

- Czego?! - rozległo się ze środka. 

- To ja, mogę wejść? - zapytałam tak, by słyszał.

- Okej, ale nie ręczę za siebie. - spuścił trochę z tonu, a ja weszłam. Siedział na fotelu z nogami na konsoli, a wokół porozrzucane były jakieś papiery. Revuś tworzy. 

- Uspokoiłeś się już? - zapytałam i od razu wiedziałam, że to było złe pytanie.

- Ja? To oni na mnie naskakują, co chwila! To źle, tamto źle! 

- A nie zauważyłeś, że tak jest zawsze jak piszesz? Może spróbujcie iść na kompromis? Wiem, że to twoje zajęcie, ale zespół to zespół. Wszystko robicie razem. 

- Jasne. - burknął.

- Rev, nie musisz robić wszystkiego jak oni chcą. Pomieszaj to z twoimi nutami. Zobacz. - nachyliłam się nad nutami, które napisał i drugą kartką, którą dali mu chłopaki. - Tutaj na przykład możesz zagrać po swojemu, ale tu niech będzie ich przejście. Połącz to, a wyjdzie naprawdę dobry kawałek. 

- No w sumie.. - skrzywił się, wziął kartkę i zaczął pisać. Pogłaskałam go po głowie i rozsiadłam się na jedynym nie rozwalonym fotelu. Rev, co chwila biegał do perkusji, żeby sprawdzać, jak co brzmi. Po jakiejś godzinie oznajmił, że skończył.  - Chcesz posłuchać? - zapytał. Pokiwałam głową, a on włączył podkład i zasiadł do bębnów chyba po raz setny dziś. Kiedy perkusja i podkład ucichły, a Rev na mnie spojrzał, stwierdziłam, że to jest to. 

- Dobre. Naprawdę dobre.

- No.. teraz jest lepsze niż moje i lepsze niż ich. Kurwa, nie mogę tego tak dzielić! I teraz będę musiał ich przepraszać, ja pierdolę.. - rzucił pałeczkami przez pokój. - Nie nagramy tego jutro..

- Nie nagracie. Jutro to będziecie się wszyscy byczyć na jachcie ojca Johnnego. Wyjeżdżacie na ryby się odprężyć, bo z wami się nie da teraz normalnie pracować. Odpoczniecie, pogadacie, pogodzicie się i wrócicie z nowymi pomysłami. 

- Serio? - zaświeciły mu się oczy.

- Jak najbardziej serio. I ja sobie w końcu od was odpocznę. - pokazałam mu język.

- Ta, myślisz, że ci damy. Jedziesz z nami, nie ma tak. 

- Chyba śnisz. - prychnęłam.

- Nie. - uśmiechnął się groźnie.