41. before the storm

ten miał być inny niż wszystkie, ale zmieniłam zdanie :D 

krótki trochę, ale co tam.. :)

*

- Pobudka.. Ari wstawaj. - usłyszałam jak zza światów. 

- Eższe ffila..

- Mam czekoladę.

- Daj. - otworzyłam oczy i spojrzałam na Reva. - Ile jeszcze zostało? - zapytałam, przecierając oczy.

- Ponad trzy godziny, ale mam dla nas zajęcie. - wyjął kartki. - Mam pomysł na piosenkę, tylko potrzebuję czegoś, co mi go odblokuje, bo po napisaniu tego - wręczył mi kartki - coś mi źródło weny wyschło.

Przejrzałam tekst. Kartki były wygniecione i wyglądały jakby miały po 10 lat. 

- Kiedy ty to pisałeś? - zapytałam.

- Dawno.. nie wiem, miałem wtedy jakieś chwilowe złamanie chyba..

- Właśnie widzę. Człowieku, to wygląda jak pożegnanie samobójcy.

- Może trochę. - wzruszył ramionami.

- Jimmy, coś się dzieje?

- Nie, no okej jest.

- Na pewno?

- Taa..

- Jak coś jest nie tak, to zawsze możesz mi powiedzieć.

- Jest okej! Chciałem tylko, żebyś mi pomogła z piosenką, a ty jakieś idiotyzmy wymyślasz!

- Nic nie wymyślam, a na pewno nie idiotyzmy. - założyłam ręce.

- Nie, jasne.. jakiegoś samobójcę ze mnie robisz, no dzięki. - zrobił minę.

- To po jaką babcię mi to w ogóle pokazywałeś? 

- Teraz to już sam nie wiem. Chyba ostatni raz to zrobiłem.

- Świetnie. Dalej uważaj, że to nic nie znaczyło.

- A ty dalej wymyślaj pierdoły.

Zignorowałam go i odwróciłam się do okna. Kretyn. Daje mi tekst piosenki, który brzmi jak list pożegnalny i mówi, że to nic nie znaczy. Nie rozumiem tego i nawet nie chcę. Długo nie zależało mi na swoim życiu, ale ten czas minął, bo znalazłam ludzi, których kocham i za nic nie chciałabym sprawić im bólu. Tak, wierzę, że choć trochę im na mnie zależy i bolałaby ich moja śmierć. O Jimmym to już nawet nie wspominam, bo to oczywiste jest, że jakby on.. nawet nie chce o tym myśleć. Umarłabym i ja. Nie wiem.. nigdy w życiu się tak nie czułam. Serio, to jest pierwszy raz. Jakbym obudziła się z głębokiego snu egzystencji i przerzuciła na prawdziwe życie. Coś pięknego, naprawdę.

Spojrzałam ukradkiem na Reva. On robił to samo - patrzył na mnie z ukrycia. Odwróciłam szybko głowę, udając, że wcale na niego nie patrzyłam. Tak, wiem, że jak dziecko. 

- Dalej mam czekoladę. - powiedział po chwili.

- To daj. - mruknęłam.

- A pomożesz mi z tym tekstem?

- A powiesz mi, dlaczego to napasałeś?

- W pokoju.

- W pokoju ci pomogę. - kiwnęłam głową. Nie odezwał się już, ani nie wykonał żadnego gestu. Zrobiłam minę i znów spojrzałam w okno. Nie to nie. No wiem, może i się czepiam, ale nie wytrzymam! Bardzo się o niego martwię i jeśli coś się z nim dzieje, chcę to wiedzieć i pomóc mu na tyle, ile będę mogła. Westchnęłam i zerknęłam do tyłu. Wypatrzyłam Johnnego i Missy, rozmawiali cicho, głowa przy głowie. Uśmiechnęłam się pod nosem na ten widok i zaczęłam szukać jakiegoś lepszego widoku, a mianowicie Gatesa i Avis. W końcu zauważyłam ich na samym końcu samolotu. Avis z ożywieniem opowiadała coś Hanerowi, a ten z równym entuzjazmem jej przerywał i dodawał swoje trzy grosze. Śmiali się i dogryzali sobie nawzajem  Oj, coś tu się kroi. Wiedziałam, że Avis to dobry pomysł, dajcie mi Nobla! W ogóle Haner teraz jakby świata nie widział poza nią, Te trzy dni spędzone w jednym pokoju podziałały na nich bardzo dobrze. Chociaż parę razy Avis już była bliska załamania, kiedy przychodziła do mnie, trzaskała z rozmachem drzwiami i wykrzykiwała, że dłużej z nim nie wytrzyma. W ciągu tylko trzech dni.. hehe, ciekawe co będzie dalej, bo założę się, że prędzej czy później zostaną parą. Brian gada tylko o niej, a wczoraj wieczorem zaciągnął mnie do jakiegoś kąta i kazał mówić, co Avis lubi, co ją może zaskoczyć, czego nie cierpi itd. Oj Hanerku, boskość poszła się jebać. Bardzo dobrze.

Kiedy wylądowaliśmy wreszcie w Londynie, wszyscy zebraliśmy się w kupę i pojechaliśmy do hotelu. Nawet nie pamiętam jak się nazywał, bo w mojej głowie wciąż szumiał silnik samolotu. Wdarłam się do pokoju, znalazłam jakieś przeciwbólowe i walnęłam się na łóżko.

- Obudź mnie o piątej, chyba ta strefa czasowa źle na mnie działa. - mruknęłam do Reva, który położył się obok mnie. Nie odpowiedział, ale właściwie nie spodziewałam się, że odpowie. Chyba jest na mnie zły.